Lesbevoegdheid

Begin 2011 begon mijn queeste om mijn Nederlandse pabodiploma om te zetten naar een Zweedse. Ik moest een hele berg kopieën opsturen, nadat ik ze eerst had laten waarmerken in Zweden. Verder schreef mijn baas een brief en liet ik mijn contract vertalen door een beëdigd vertaler. 

De instantie die over deze papierwinkel een oordeel over ging vellen heette Högskoleverket en ze dachten hier vier maanden voor nodig te hebben. Na twee maanden kreeg ik een brief, dat de wet veranderd was, en dat ik voor de zekerheid de hele reutemeteut ook nog moest opsturen aan een andere instantie, die Skolverket heet. Gelukkig hoefden de kopieën bij Skolverket niet gewaarmerkt te zijn, dus dit was niet zo heel veel werk. Na vier maanden maar eens gebeld, maar ze konden niet zeggen hoe lang het zou gaan duren. Na zeven maanden nog maar eens gebeld, en toen was men in de veronderstelling dat ik allang antwoord had gehad. Ik beschikte namelijk niet over het magische persoonsnummer waarmee in Zweden alles geregistreerd staat, dus waren mijn papieren kwijt. Gelukkig vond men ze vrij snel in het bakje `zonder persoonnummer`. Na negen maanden kreeg ik een brief. Afgewezen. 

Toen had ik twee mogelijkheden: stage lopen in Zweden en de PABO daar gedeeltelijk overdoen, of een proeve van geschiktheid afleggen. De lämplighetsprov. Begin mei 2012 toog ik naar Stockholm waar ik de lämplighetsprov ging maken. Anders dan de naam doet vermoeden waren hier geen leerlingen bij betrokken, zelfs niet eens een klaslokaal. Wij moesten schriftelijk en door middel van een groepsdiscussie blijk geven van onze geschiktheid. Dat hierbij vragen voorkwamen over de onderwijswet die een Zweedse leraar zelf nooit zou kunnen beantwoorden leek ook niet echt te passen bij zo´n toets. De beoordeling zou een maand duren. Half juni kreeg ik antwoord. Niet gehaald.

Inmiddels, zoals jullie allemaal weten, had ik toch een schoolhoofd bereid gevonden om mij een kans te geven om als juf aan de slag te gaan. Zij nam mij in dienst als leerkracht, terwijl ik dat officieel dus (nog) niet was. Zij wilde natuurlijk graag dat dit zo snel mogelijk geregeld werd. Dit jaar in april is er weer zo´n lämplighetsprov. Weer in Stockholm, weer vliegen want het is op woensdag en dan werk ik eigenlijk, dus moet op donderdag gewoon weer terug zijn. 

MAAR, wat is er eigenlijk gebeurd met die andere stapel kopieën, die ik naar Skolverket moest sturen? Goede vraag. Dat vroeg ik mij in 2011 ook af, maar toen ik ze belde omdat ik maar niks hoorde bleek dat ze geen bevestigingen stuurden en dat ik ervan uit moest gaan dat het goed was aangekomen. Vandaag waagde ik er maar weer eens een belletje aan. Want in de eerste afwijzingsbrief die ik had gekregen van Högskoleverket stond, dat als ik al als juf in Zweden gewerkt zou hebben, ik wel lesbevoegdheid gekregen zou hebben. Dus ik vond dat ze bij Skolverket wel eens mochten weten dat ik inmiddels als juf werk in Zweden. Ik had mijn aanvraag in juni 2011 opgestuurd. Daar werden ze een beetje stil van. Ze waren in juni 2011 begonnen, dus ik was een van de eersten. Ik heb nu ook een persoonsnummer. Maar daarmee konden ze mijn aanvraag niet vinden, want toen ik hem opstuurde had ik dat nog niet. Men zou gaan zoeken in het kamertje waar de gevallen zonder persoonsnummer lagen. En men zou mij terugbellen. Om kwart over vijf ging de telefoon. Een mevrouw van Skolverket, waarschijnlijk een van het kamertje met de persoonnummerloze dossiers. Wat mijn emailadres was, want hetnet.nl klopte niet meer. Om 17:18 kreeg ik een mailtje op mijn gmail. Met mijn lesbevoegdheid. Mijn lärarlegitimation. 

Wordt vervolgd, want ik heb nu bevoegdheid voor alle vakken, behalve Zweeds. Hoe ik daar aan moet komen is een verhaal dat een andere keer maar eens verteld moet worden...