Föda barn/ bevallen

Vandaag is onze docher Franka 4 weken oud. De hoogste tijd om te beschrijven hoe onze bevalling in Zweden ging.

Omdat eerst om 8 uur 's ochtends de vliezen braken nam ik zoals ons vantevoren verteld was contact op met de verloskundeafdeling van het ziekenhuis in Halmstad en moesten we op controle komen. Dit bestond uit een plasje, een ctg (?) waarbij gedurende ongeveer 20 minuten de hartslag en de weeën met elektrodes worden gecontroleerd. Alles was goed, ik had nog niet echt heftige weeën, dus werden we weer naar huis gestuurd. Vantevoren was aan de telefoon al gemeld dat dit waarschijnlijk het geval zou zijn. Om half vier 's middags waren we weer thuis. 

De weeën werden al snel steeds heftiger, vooral als ik ging liggen, dus een middagslaapje zat er niet echt in. Wij hadden vooraf namelijk geleerd om het tijdens deze fase vooral rustig aan te doen en zoveel mogelijk te slapen en te eten. Zitten was prettiger, vooral met het TENS apparaat. Dit is een apparaatje dat ik mocht lenen van de fysiotherapiepraktijk. Met dit apparaatje kan je zelf stroomstootjes via twee plakkers naar de pijnlijke plek sturen. In dit geval moest ik ze op mijn onderrug plakken. Door deze stroomstoten die je tijdens de wee moet opvoeren, maakt je lichaam zelf pijnstillers aan, als ik het goed begrepen heb. We hebben ook nog pizza gegeten, maar om 20 uur belde Joost naar de verloskundeafdeling dat het niet meer ging, en toen mochten we gelijk komen. Het koffertje stond al klaar, dus om ongeveer half tien 's avonds waren we in het ziekenhuis.

Ik had een brief bij me voor de vroedvrouw, met mijn wensen en gedachtes over de bevalling. Dit is ook gebruikelijk in Zweden, ik had een mal hiervoor gevonden op internet. In de brief stond onder andere dat ik gebruik wilde maken van het bad op de afdeling, dit kan ook helpen bij het ontspannen in die eerste fase en om de weeën op te vangen. We werden gelijk naar onze verloskamer gebracht, waar we verder gebleven zijn. Daar was ook vroedvrouw Gunilla en verpleegkundige Maj. Zij begeleidden verder de hele bevalling. Hiervoor hadden we hen nog niet ontmoet. Eerst werd er weer zo´n ctg gedaan, bloeddruk gemeten en volgens mij ook bloed geprikt. Er is niet meer over het bad gesproken, waarschijnlijk omdat ik al vrij ver gevorderd was. Al vrij snel werd geconstateerd dat ik 4 cm ontsluiting had. In deze fase heb ik ongeveer 1.5 uur onder de douche gestaan, ik heb een uur op een pilatesbal gezeten met de benen wijd, zodat Franka nog verder naar beneden zou zakken. Ik heb veel gestaan, uiteindelijk ook met lachgas, wat ik tijdens de weeën moest inademen, terwijl Joost mijn rug masseerde. Er is ook nog acupunctuur aangeboden, maar omdat Joost mij zo goed masseerde precies op die plek waar de naaldjes moesten komen, is daarvan afgezien. 

Uiteindelijk kon ik gaan persen, dit deed ik vooral liggend op mijn rug. In mijn brief had ik aangegeven ook verticale pershoudingen te willen proberen. Ik heb ook nog op mijn zij gelegen en 1 keer gehurkt, maar dit was geen succes. Bij het persen gebruikte ik geen lachgas meer. Na 1,5 uur persen zat er nog geen schot in de zaak, dus werd de dokter opgeroepen. Het duurde even voordat hij tijd had om naar ons toe te komen. Hij wilde gelijk met een echo kijken hoe de baby lag, en zag dat ze met haar gezicht naar boven lag in plaats van naar beneden. Omdat mijn bloedplaatjeswaarde zeer laag was, en die van de baby mogelijk ook, koos hij voor een tang om de baby eruit te krijgen. Eerst werd er plaatselijk verdoofd. Toch was de tang zeer pijnlijk, tussen die laatste weeën mocht ik weer lachgas gebruiken. Om 6 uur ´s ochtends werd Franka geboren. Hiervoor was er nog een extra vroedvrouw opgeroepen.

Franka werd een beetje afgedroogd en gelijk op mijn borst gelegd. Joost mocht de navelstreng doorknippen. Zo bleven we ruim een uur liggen, Franka moest zelf naar de borst toe ´schuifelen´. Gelijk na de geboorte kwam de placenta en daarna werd ik gehecht. Toen Franka de borst had gevonden zoog ze er een tijdje aan. Na anderhalf uur kregen we het ´zilveren blaadje`, een feestelijk dienblaadje met een vlaggetje met thee en koffie en boterhammen. Omdat ik thee ging drinken, werd er van de gelegenheid gebruik gemaakt om haar te wegen en te meten en te onderzoeken. Dit gebeurde in de badkamer die bij de verloskamer hoorde. Joost was hier bij. Ze werd nog niet in bad gedaan, ze vonden het daar te koud. Ze werd wel aangekleed en in een ziekenhuisbedje gelegd. Dit is daar een plastic bak op wieltjes. Er werd geprobeerd of ik naar de wc kon, maar ik was te duizelig. Later moest ik plassen op een steek op een stoel. Dit lukte niet. De plas werd afgetapt. Later die dag werd besloten dat ik op de verloskundeafdeling zou blijven, omdat ik nog niet zelf naar de wc kon. Ze hadden daar meer personeel. Joost kon ook blijven slapen. Hiervoor kregen we een andere kamer op de afdeling. 

De volgende ochtend werd besloten dat Franka en ik naar de kraamafdeling konden. Deze afdeling ligt 1 verdieping hoger. Hier bleek al snel dat ik nog niet kon plassen, dus kreeg ik een katheter. Met Franka ging het prima, de borstvoeding kwam niet op gang, dus zij kreeg eerst poedermelk uit een bekertje. En ik begon met kolven. Joost na de eerste nacht niet meer blijven slapen. Op de kamers van de kraamafdeling lag je met z´n tweeën. Joost en de andere vaders mochten wel van 8 uur ´s ochtends tot 21 uur langskomen. Verder zijn er alleen eventuele broertjes of zusjes welkom. Geen bezoek dus, vanwege besmettingsgevaar. Na 48 uur was er een controle door een kinderarts, met onder andere de hielprik, die hier uit de hand wordt genomen. Franka was helemaal in orde, maar ik nog niet, dus we zijn uiteindelijk bijna een week gebleven. In Zweden bestaat geen kraamhulp, maar op deze afdeling hebben we geleerd een luier te verschonen en Franka in bad te doen. Ook hebben we veel tips gekregen over borstvoeding. Een vroedvrouw heeft met ons ons bevallingsjournaal doorgenomen en de arts die bij de bevalling was is nog twee keer langsgekomen. We voelden ons daardoor goed voorbereid en goed verzorgd toen we naar huis gingen. Ik had toen wel weer katheter nummer zoveel, dus we waren nog niet helemaal van ze af. Maar thuis wachtten de oma´s en een opa, en ook wij wilden wel weer zelf onze dag indelen. Joost had bovendien steeds heen en weer moeten rijden tussen huis en ziekenhuis, en dat is toch steeds zo´n drie kwartier rijden. 

Dat is voorlopig even het zakelijke bevallingsverslag, nu wacht er iemand met honger op mij.

http://www.regionhalland.se/vard-halsa/webbisar/?view=39730