Daarom dopen

Inmiddels is het alweer een tijd geleden dat we een verhaal hebben gepubliceerd op deze blog. Ik, Iris ben al een tijd van plan om een verhaal te schrijven over Franka´s doop op 8 maart jl. Inmiddels heb ik echter ook een vaste rubriek in het lokale blaadje, Sockenbudet. In de eerste ´Holmen-kollen` zoals de rubriek is genoemd door de redactie (een woordgrapje, dat verwijst naar Holmen, waar ik woon, maar ook een bekende skischans uit Noorwegen is), vertelde ik over dit blog en dat we hier vooral verschillen beschrijven tussen Zweden en Nederland. Voor mij tweede rubriek heb ik onze persoonlijke achtergronden voor het besluit om Franka te laten dopen beschreven. Dus vandaar dat mijn verhaal hier even op zich heeft laten wachten, en dat ik nu voor de verandering uit mijn Zweedse verhaal kan putten voor deze tekst! 

Franka is dus gedoopt hier in de kerk in Långaryd door onze eigen Långarydse priester Mia, op 8 maart. Joost en ik komen beiden van oorsprong uit een katholiek nest, hebben wel op katholieke scholen gezeten en Joost is zelf ook gedoopt en ging als kind nog naar de kerk. Maar voor ons maakt god nu geen deel uit van ons leven. Tenminste, de god van het gebed en de kerk. Op de katholieke pabo heb ik zelf een stuk geschreven over dat god misschien wel is terug te vinden in de geluksmomenten in het leven. Als je even zo´n rilling door je heen voelt gaan bij mooie muziek of een bijzondere gebeurtenis. Als je dat ook god zou noemen dan is god in mijn leven, maar ik heb geen behoefte om mij via een kerk tot hem/ haar te richten. En Joost ook niet. Waarom dan toch Franka dopen, dan zit het arme kind haar leven lang vast aan de Lutherse kerk hier in Zweden? Juist om Franka zelf die keuze te kunnen geven zoals ook onze ouders ons die keuze hebben gegeven. Hier in Zweden vinden belangrijke gebeurtenissen zoals huwelijken en begrafenissen eigenlijk standaard in de kerk plaats. Zeker op het platteland waar wij wonen. De families met gedoopte kinderen zitten vaak ook alleen met kerst in de kerk. De kerk biedt clubjes, op kamp gaan, een kinderkoor en communie op je 14e. Iets waar de meeste kinderen aan mee doen. Wij willen ook Franka de mogelijkheid geven daar aan mee te doen, En ja, wil ze later weer uit de kerk stappen dan moet ze daar wel zelf moeite voor doen. 

Eigenlijk is hier een doop reden voor groot feest, een soort receptie op zijn minst. Voor iedereen die de baby nog niet heeft gezien een mogelijkheid om langs te komen in hun mooiste kleren met kadootjes voor de baby. Iets waar in Nederland in voorzien wordt door het fenomeen kraamvisite. Bij ons was het niet zo´n groots gebeuren omdat we onze familie niet in de buurt hebben. Mijn moeder was er, en verder de `fadders` van Franka, een soort peetouders. Wij hadden er daarom voor gekozen om de ceremonie plaats te laten vinden in een normale dienst, zodat er ook nog andere mensen zouden zijn. In de Svenska Kyrkan, de Zweedse Kerk, heb je ook een doopjurk aan. De kerk in Långaryd heeft doopjurken te leen, daar hebben wij dankbaar gebruik van gemaakt. 

De doop was als eerste na het luiden van de klokken en muzikale inleiding, zodat Franka nog op zijn frist was toen ze `op` moest. Ik las een gebed voor, fadder Susanne een bijbeltekst over de kinderen die tot Jezus mogen komen. Daarna mochten de aanwezige fadders hun hand op Franka leggen terwijl de priester kruistekentjes op voorhoofd, mond en hart maakte. Ik meen me te herinneren dat Mia, de priester vantevoren in het doopgesprek uitgelegd heeft dat dit een oud gebruik is, uit de tijd dat men nog geloofde dat trollen soms je baby verwisseld hadden voor hun eigen kind. Dit ritueel gaf de trollenmoeder de gelegenheid om snel de kerk in te rennen en het trollenkind mee te nemen om het te behoeden voor al het christelijke en de doop in het bijzonder. Maar goed, zoals we al vermoedden kwam er geen trollenmoeder aangerend, en werd ons gevraagd naar de naam van het kind. Na nog meer gebeden en teksten heeft Joost de doopkaars aangestoken en mijn moeder het (warme) water in het doopvont gegoten. HIerna sprenkelde Mia drie keer met haar hand water uit het vont over Franka heen. Daarna nam ze Franka mee naar voren om haar te presenteren aan de kerkgemeenschap. We kregen de doopkaars en een doopbewijs mee. De fadders kregen een brief mee waarin wat staat uitgelegd over hun taak. Ze zijn dus een soort peetouders die Franka kunnen bijstaan in het leven. Hierna ging de kerkdienst nog verder als een gewone dienst.

Na afloop hebben wij niet het grote feest gegeven met de witte dooptaart, zoals ik daar kinderen op school vaak over hoor vertellen. Maar wij hebben wel de aanwezigen uitgenodigd om bij ons thuis nog wat te eten en drinken. Van de Zweedse gasten kreeg Franka een kettinkje kado, een typisch geschenk bij doop of communie. Binnenkort komt er weer een persoonlijker blog over hoe het ons inmiddels vergaat!