Beschuit met muisjes

Inmiddels is Franka 6 weken en wilde ik een paar dingen die me zijn opgevallen sinds de bevalling met jullie delen. 

Het aangeven van het kind: Franka had al vóór haar eerste luier verschoond werd een Zweeds burgerservicenummer, een persoonsnummer zoals dat hier genoemd wordt. Het ziekenhuis geeft de geboorte namelijk gelijk na de bevalling door aan de belastingdienst. De naam geven zij niet door, dus het kind is eerst een nummer. En verder heette Franka in het systeem `meisje van der Kruijssen`. Ruim een week na haar geboorte lag bij ons thuis een formulier in de bus waarmee we haar naam moesten doorgeven. De voornamen, en een eventuele tussennaam moest je opschrijven, de achternaam van keuze aankruisen. De tussennaam kan de achternaam van de andere ouder zijn, of bijvoorbeeld `Irisdochter`. Franka heeft geen tussennaam. Dit formulier moet je binnen drie maanden terugsturen. Doe je dit niet, dan krijgt het kind automatisch de achternaam van de moeder en een voornaam die de belastingdienst bedenkt. (Zeggen ze, maar dit gebeurt natuurlijk nooit) Zo kan je dus in een moeder met een twee maanden oude baby tegenkomen, en dan de standaardvraag: `Hoe heet ze?` stellen, en dan als antwoord krijgen dat ze nog geen naam heeft. Er zijn hier dus best wel wat mensen die die drie maanden ook ten volle benutten! Een pasgeboren zusje van een jongen uit mijn klas had eerst nog geen naam, toen leek het een paar maanden Ida te gaan worden, maar ze heet nu Wilma. Andere brieven voor `meisje van der Kruijssen´ vielen ook al snel in de bus, bijvoorbeeld over de kinderbijslag. Heel gesmeerd allemaal.

Wat iets minder gesmeerd lijkt te lopen is het aangeven van Franka in Nederland. Uit de Zweedse papieren blijkt dat ze ervan uitgaan dat Franka een Nederlandse is, omdat wij dat allebei zijn. Ze heeft wel automatisch ook verblijfsrecht hier, omdat wij dat ook hebben. Maar de Nederlandse autoriteiten weten nog niks van haar af, we hebben vantevoren informatie ingewonnen bij het ministerie van Buitenlandse Zaken en daaruit blijkt dat zij ervan uitgaan dat Franka Zweedse is, tot ze in Nederland staat geregistreerd. Conclusie: ze is nu volgens mij nationaliteitsloos, totdat we een hele papierwinkel naar Nederland hebben gestuurd en ze een burgerservicenummer daar heeft.

In Nederland verneem je een geboorte door een geboortekaartje, je maakt een afspraak voor kraamvisite en dan eet je beschuit met muisjes. In Zweden niet. De kersverse ouders sturen een smsje, je gaat niet op kraamvisite, maar je komt het nieuwe mensje heus wel een keer ergens tegen, en dan eet je niks bijzonders. Goede vrienden gaan natuurlijk wel langs na een tijd, maar zeker niet in het begin. En dan nemen zij iets lekkers mee. Ook merkte ik dat er veel naar gevraagd wordt of ik niet langs kan komen met Franka. Bijvoorbeeld bij het koor of bij mijn collega´s. 

Het geboortekaartje en de beschuitjes doen wij natuurlijk lekker toch, al vonden Joost zijn Zweedse collega´s de beschuitjes maar raar en durfden ze het niet te eten. Dat er geen kraamvisite komt vind ik wel een goede uitvinding! Naast het smsje is er ook een site van het ziekenhuis waar de baby´tjes, weer zonder naam, worden aangekondigd, maar wel mét foto. Die link staat onderaan het vorige verhaal.