Écht winter

Toen we in Zweden kwamen was het eigenlijk wel erg lekker weer, voor eind oktober. We konden zonder jas rondlopen en de deur openlaten. Een soort 'indian summer', eigenlijk. Tot eind november bleef het redelijk lekker weer. Temperatuur boven nul, beetje veel regen (hoe Hollands...) en bladeren die toch lang aan de boom bleven zitten. Maar da's nu echt voorbij. Het is een goede, stevige, koude en degelijke winter geworden.

Afgelopen vrijdag viel de eerste sneeuw (een héél dun wit laagje) en maandag ging het echt sneeuwen. Vijftien centimeter 'kramsnö' of wel poedersneeuw. Dus helaas nog niet goed genoeg voor een sneeuwpop of een sneeuwballengevecht. Dat brengt wel wat lichte problemen met zch mee. De temperatuur blijft nu ook overdag onder nul, wat we in de gaten moeten houden voor de ruimte waarin de waterpomp zich bevindt - in de schuur. Als die bevriest.... Dus lopen we daar minimaal een keer per dag heen, om te checken of dat in orde is en blijft. Maar door vijftien centimeter sneeuw? Eerst even sneeuwschuiven, dus. Daar hebben we een schep voor, maar voor het hele pad, van weg tot aan schuur, is dat een forse klus. Gelukkig helpt de buurman met trekker en schuiver een beetje mee. Hij schuift het grootste deel van de sneeuw weg; wij hoeven alleen nog een beetje ons stoepje en een paadje naar de schuur vrij te maken. En uiteraard strooien we als echte Nederlanders ook met zout ons pad. Als de kerstman luistert: ik wil ook een trekker met sneeuwschuiver ervoor! En niet van playmobil!!!

Binnen houden we het aangenaam qua temperatuur door enkele verwarmingen (keuken, slaapkamer) aan te houden en 's middags al lekker de haard en kachel op te stoken. Desalniettemin zijn koude handen en kouwe tenen niet te voorkomen. Maar ja, wie wil er dan ook bij deze omstandigheden nog wandelen in een ongerept stuk bos? Euhm, wij? De sporen die je aantreft zijn geweldig: zeker een eland, misschien een hert of ree, wellicht wat klein grut (konijn/haas/vos) en nog meer onbekende sporen. Een echte bambi hebben we ook in het donker de weg al zien oversteken terwijl we naar huis reden. Op zoek naar eten, en waarschijnlijk wat verlichting bij zijn oversteekplaats. Om ons huis er ook zo Zweeds mogelijk uit te laten zien hebben we al de nodige lampetrappetjes en kerststerren voor het raam gezet en gehangen. Alleen in de serre of in een boom moet nog een lichtsnoer komen. 

De enige, echte vraag die kennelijk bij jullie in NL leeft is of er al geschaatst kan worden op Holmsjön, ons meer in de tuin. Het meer is erg ondiep, dus na bijna twee weken vorst vermoeden we van wel. Maarre.... er ligt een héél klein laagje poedersneeuw op. Dat moet eerst weg, want experts vertellen ons dat poedersneeuw niet heel fijn schaatst. Iris heeft ook nog geen goede schaatsen (ze wel noren, of zoiets - geen ijshockey- of kunstschaatsen), dus schaatsen we zelf nog niet. Als er vrijwilligers zijn om te komen (helpen met) vegen, en die schaatsen voor Iris (maatje 40/41) kunnen meenemen, horen we graag van jullie. De logeerkamer is ook voorzien van rolgordijnen, dus geschikt voor een logeerpartijtje. Voor harde werkers is er ook wel wat te eten!

Er zijn inmiddels ook een handjevol nieuwe foto's geupload, dus bekijk die zeker ook. Daar zullen we hopelijk snel ook echte vette sneeuwfoto's aan toe voegen. Je zou het zelf moeten zien, maar iedere ochtend, in het donker naar school rijden, is het alsof je door je eigen kerstkaart rijdt. Soms een huis met verlichting, hier en daar al een buitenkerstboom met lichtjes maar meestal alleen de besneeuwde bomen en de weg; Anton Pieck zou het niet zo mooi hebben kunnen tekenen. En ja, je (lees: ook Joost) rijdt dus wel rustig en voorzichtig. De doorgaande wegen zijn goed begaanbaar, onze kortere routes iets minder. Ook qua uitrusting passen we ons aan: dikkere winterjas met (nep)bontkraag - hoe fout het imago van zo'n jas in NL ook moge zijn - handschoenen, sjaal, shawl, muts en heel veel laagjes over elkaar. 

Nee, watjeswinters met alleen natte sneeuw en wat nachtvorst slaan we hier gewoon over; we gaan direct voor de hoofdprijs. Vraag blijft natuurlijk wie het van dichtbij wil komen bewonderen. Er zijn inmiddels wel mensen die het aandurven, maar da's pas in februari. Om met avonturenpark Hellendoorn te spreken: "kom maar langs, als je durft!" Sinterklaas durfde het al wel, en heeft onze schoentjes voorzien van enkele kleine cadeau's. Dank U, Sinterklaasje!!

Wij vermaken ons, ook zonder gezelschap, prima met elkaar hiero. De bank zit heerlijk, de haard verspreidt een prettige geur en warmte, en ook de katten houden ons warm. Internet en telefoon doen het, dus we weten ook wat er in de wereld gebeurt. En jullie dus ook weer wat er hier gebeurt. Niet heel veel, eigenlijk. Wel lekker, want we kwamen hier voor de rust, de ruimte en het landschap.